Kelimelerin Efsunlu Dünyasında Kaybolmak

‘‘Soğuk bir sonbahar akşamıydı, diye yazmaya başladı kalem. Ansızın kasvetli bir hava sardı her yanı. Sanki az sonra bir fırtına çıkacak. Yapraklar dallarından, dallar ağacın gövdesinden kopacaktı. Bir titreme geldi kadına. Düşlerine giden yollar çamurluydu. Sararmış yaprakların örttüğü toprak, ilk karın düşmesiyle gelecek ölümü bekliyordu adeta.. Soğuk bir sonbahar akşamıydı ve her şey ölecekti. Umudunu yitirmiş diğer her şey gibi…

İçine dolan soğuğu kırmak için bir bardak çay alırken kendi kendine söyleniyordu kadın: ‘ Neden bu kadar hüzün… Simsiyah hüzne siner yüzüm. Nerden çıktı bu sonbahar. Ve nasıl da süpürdü bütün güzellikleri.’ Ah bütün güzellikleri…

Uyan, dedi kalem. Uyan ki dağılsın bu çaresizlik elemi. Uyan ve ellerine bak! Ellerinle kavramışsın gövdemi. Baharı sen yazdın, ona son ekleyen de sensin. Tökezlediğin her yerde sonsuz bilinmezlere söversin. Uyan ve gör. Her şeyin başladığı yerde yani sendesin. Uyaaann!.. Bırak geçmişi raflarda tozlansın, ağlarsa dünün ağlasın. Sen umudu al bugünün şahlansın...

Uyandı kalem. Kavradı kadını gövdesinden ve başladı yazmaya. Kadın kalem oldu, kalem kadın… Artık istediği şeyleri düşünecekti ve sadece düşündüklerini yazacaktı. Yeni bir çemberde ilmik ilmik kaderini işleyecekti.

Serin bir ilkbahar akşamıydı, diye yazmaya başladı kalem. Ve kelebekler uçuşmaya başladı, yeşil çimenler arasında boy veren çiçeklerin üzerinden.. Derelerin şırıltısı huzurla doldurdu masmavi düşlerini kadının.. Parmak uçlarıyla suya dokundu, papatyaların kokusuyla başı leyla gibi döndü. Umudun türküsünü mırıldanıyordu toprak. Serin bir ilkbahar akşamıydı ve toprak umut tazeliyordu sevda yeşili çimenlerde filizlenerek.’’

Herkesin kendi hayatına sefer düzenlemesi dileğiyle...

Nejat YALÇIN

Okyanus Kolejleri Edebiyat Öğretmeni