Bir Türk olarak en büyük sorunlarımızdan biridir yıllardır İngilizceyi anlıyor ama konuşamıyor olmak.

Her ülke gibi yıllarca bir dili öğrenmek için dersler görüyoruz. Okulda gördüklerimiz yetmiyor dil kurslarına gidiyoruz. Peki bunca çabaya, bunca isteğe rağmen neden konuşamıyoruz?

Yapılan birçok araştırmada İngilizce eğitimimizi veren öğretmenlerin alanlarında uzman oldukları bilgisi çıkıyor. Tamam burada bir sıkıntımız yok. Peki ya verilen eğitim? İşlenmesi zorunlu kılınan müfredat mıydı konuşamamamızın sebebi? Dil bilgisine (şu meşhur Grammer) dayalı bir dil edinimi dersi ne kadar etkili olabilirdi ki bir dili öğrenmeye? ‘’Yanlış konuşurum aman ben en iyisi konuşmayayım’’ dediğimiz ve büyüdükçe uzaklaştığımız bir dersin verimliliği tabi ki olamazdı.

İlkokul 4.sınıfta başlıyordu yabancı dille tanışmamız. Halbuki ne kadar yeniyse bir beyin o kadar çabuk kavrardı yeni bir dili. Yıllarca belki bunun yanlış olduğunu, geç kaldığımızı anlar olduk ki şimdi okul öncesine kadar getirdik yabancı dili. Bir ders en başta öğretmeni sevmekle sevilir. Bu okul öncesinde çok daha önemlidir. Sevilirse bir ders o kadar çok öğrenme isteği olur. Sevilmekle merak başlar. Öğrenme hevesi en önemli unsurdur dil ediniminde.

Bir çocuğun merakla hayata başladığı bir dünyada ‘’bu ne anne?’’ sorusu yerini artık ‘’bunun İngilizcesi ne?‘’ sorusuna bırakır. Konuşamamaktaki en büyük eksiğimiz dil bilgisine yeterince önem vermemizdir. Biz Türkler İngilizceyi öğrenince ‘’Tercümanlık’’ yapacakmışız edasına bürünürüz. En büyük yanlıştır, bir dil öğrenirken ‘’yanlış konuşacağım’’ kaygısı. Aslında yanlış konuşmak yoktur, 2. dili öğrenen bir insan için. Ana dilimizde ifade yeteneğimiz sonradan öğrendiğimiz İngilizce için yetenek olmaktan çıkabilir. Evet yargılarımızı kırarak, ‘’yanlış konuşmak’’ diye bir şey olmadığını düşünerek herkes öğrenebilir İngilizce’yi…

Biz Türkler de konuşabiliriz ama ilk önce sevelim İngilizce’yi…

Yağmur UÇAR

Okul Öncesi İngilizce Öğretmeni